De kronieken van een politiehond.
|
De kronieken van een politiehond. |
|
| home |
programma |
training |
openingstijden |
locatie |
contact |
links |
 |
Lig
ik net lekker te slapen met al mijn broertjes en zusjes, lekker warm
tegen mijn moeder aan, gaat ineens de deur open en komt er een vreemde
man binnen samen met de baas van mijn moeder. Eerst pakt hij een van mijn broertjes op en daarna pakt hij weer een andere op. Dit gaat net zolang door tot de man iedereen gehad heeft. Ook mij heeft hij opgebeurd, ik wilde veel liever blijven slapen dus ik heb flink tegen gesparteld, maar die man was veel sterker dan ik. Hij bekeek mijn pootjes en mijn buik, daarna moesten mijn oren er aan geloven. Natuurlijk kon ik niet veel meer doen dan wat protesteren, maar toen de man ook nog probeerde om tussen mijn achterpoten te voelen, was bij mij de maat vol. Grommend draaide ik me vlug om en beet hem met mijn scherpe tandjes in zijn duim, dat zal hem leren om zomaar een beetje aan mijn familiejuwelen te zitten, toch? “Dat is er één met karakter!”, hoorde ik de man zeggen tegen de baas van mijn moeder. “Ja, die word het”, zei de man weer en ik werd in een hokje gestopt achter in een klein schuurtje op wielen, later begreep ik dat dit door jullie mensen een bestelauto word genoemd. Na een hele tijd achter in dat hokje dat heen en weer schudde tijdens iets wat jullie mensen “rijden” noemen, ging de deur weer open en pakte die man me op. Hij nam me mee en zette me ergens op een tafel. Weer kwam er een vreemde man bij, deze rook heel vreemd, ook deze man begon me overal te bekijken en hij voelde overal aan mijn lijfje. Deze man werd door de man die mij mee genomen had “dokter” genoemd en ook deze “dokter” voelde tussen mijn achterpootjes; wat is dat toch met jullie mensen? Daarna kreeg ik een zalfje in mijn mond, ik kan nou niet zeggen dat ik het erg lekker vond, maar ze hielden mijn mond dicht tot dat ik het allemaal doorgeslikt had, “zo de wormenkuur is binnen nu de enting nog”, zei de dokter tegen de man die tegen iedereen zegt dat hij mijn baasje is, maar alle mensen noemen hem Rob... Zou die soms twee namen hebben? “Auw” piepte ik toen de dokter ineens met een naald, bij mijn schouder, in mijn velletje prikte. Daarna werd ik weer in dat hokje achter in de auto gestopt en schudde ik weer een tijdje heen en weer en kwamen we bij wat vanaf nu mijn thuis zou worden.
|
 |